Resurrecting the Dead (Molecules)

Biological molecules, like organisms themselves, are subject to genetic drift and may even become “extinct”. Molecules that are no longer extant in living systems are of high interest for several reasons including insight into how existing life forms evolved and the possibility that they may have new and useful properties no longer available in currently functioning molecules. Predicting the sequence/structure of such molecules and synthesizing them so that their properties can be tested is the basis of “molecular resurrection” and may lead not only to a deeper understanding of evolution, but also to the production of artificial proteins with novel properties and even to insight into how life itself began

Early diagnosis and treatment of refractory and recurrent classical Hodgkin's lymphoma

Although the prognosis of Hodgkin's lymphoma (HL) is relatively good, about 10% of patients with early and up to 30% with advanced stages do not respond to first line treatment (ABVD) or relapse. The chemoresistance is defined as: the progression of the disease during treatment, lack of complete metabolic response during or after treatment, or the very earl

Optimization and individualization of treatment based on interim PET result in patients with Hodgkin lymphoma

Podział chłoniaka Hodgkina (HL) na 2 typy: guzkowy i klasyczny oraz wyróżnienie w tym drugim 4 podtypów nie oddaje w pełni zróżnicowania tej choroby pod względem biologii. Przekłada się to również na niedoskonały podział kliniczny na 3 grupy o odmiennym rokowaniu oraz brak satysfakcjonujących możliwoœci indywidualizacji leczenia. Konsekwencją są odmienne standardy leczenia, szczególnie postaci obciążonych czynnikami ryzyka. Leczenie według schematu BEACOPP w wersji eskalowanej (BEACOPPesk) pozwala na uzyskanie trwałej remisji u niemal 90% chorych, ale jest obciążone znaczną toksycznoœcią wczesną i późną. Tolerancja leczenia zgodnie ze schematem doksorubicyna, bleomycyna winblastyna i dakarbazyna (ABVD) jest lepsza, ale trwałą odpowiedź uzyskuje się tylko u 70% chorych. Jest wiele danych sugerujących, że u chorych z HL wczesna ocena za pomocą pozytonowej tomografii emisyjnej (PET) w połączeniu z tomografią komputerową (CT) w trakcie standardowego leczenia według schematu ABVD pozwala przewidywać odpowiedź na to leczenie. Dodatni wynik badania wskazuje na niepowodzenie i konieczność intensyfikacji terapii. W badaniach retrospektywnych dowiedziono skutecznośœci tego sposobu postępowania i stanowią one podstawę do prowadzenia prospektywnych badań klinicznych weryfikujących skuteczność wykorzystania wczesnego badania PET do optymalizacji leczenia chorych z wczesną i zaawansowaną postacią HL. Hematologia 2011; 2, 1: 15–22Classification of Hodgkin lymphoma (HL) into 2 types: nodular and classical that is divided in the other 4 subtypes do not adequately reflect the diversity of this disease in terms of biology. This reflects well the imperfect classification of patients into 3 clinical groups with different prognosis and the lack of satisfactory options for treatment individualization. As a consequence, there are different standards of treatment, especially in patients with high risk factors. Treatment with BEACOPPesc program allows achieving long-lasting remission in nearly 90% of patients, but is hampered by significant early and late toxicity. Tolerance of doxorubicin, bleomycin, vinblastine, dacarbazine (ABVD) is better, but sustained response is achieved only in 70% of patients. There is now some data suggesting that interim positron emission tomography (PET) combined with computed tomography (CT) in patients with HL predicts response to the standard ABVD treatment. A positive interim PET result indicates a treatment failure and the need for the treatment intensification. Retrospective studies demonstrate the effectiveness of this approach and encourage conducting prospective clinical studies verifying the effectiveness of interim PET to optimize therapy in patients with early and advanced form of HL. Hematologia 2011; 2, 1: 15–2

Impact of proliferative stress on both adaptive and innate immune response

Human ageing is by far one of the most complex biological phenomena which affects all cells and tissues, leading to gradual loss of function, decrement in proliferative activity, and impaired cellular response. One of the key mechanisms of cellular ageing is proliferative stress which results in telomeric attrition, DNA damage, and deposition of senescence-associated proteins. Allogeneic hematopoietic cells transplantation (allo-HCT) serves as a good model for cellular ageing. Here we review the ageing of the immune system and the impact of proliferative stress on both innate and adaptive immune response, reflected by immunosenescence and inflammageing phenomena, in the context of iatrogenic proliferative stress induced by allo-HCT.Human ageing is by far one of the most complex biological phenomena which affects all cells and tissues, leading to gradual loss of function, decrement in proliferative activity, and impaired cellular response. One of the key mechanisms of cellular ageing is proliferative stress which results in telomeric attrition, DNA damage, and deposition of senescence-associated proteins. Allogeneic hematopoietic cells transplantation (allo-HCT) serves as a good model for cellular ageing. Here we review the ageing of the immune system and the impact of proliferative stress on both innate and adaptive immune response, reflected by immunosenescence and inflammageing phenomena, in the context of iatrogenic proliferative stress induced by allo-HCT

Niskie dawki rasburykazy w zapobieganiu zespołowi lizy guza u chorej z chłoniakiem z dużych komórek B - opis przypadku

Acute tumor lysis syndrome (ATLS) is a group of metabolic complications that can occur as a result of acute lysis of malignant cells after initiation of cytostatic treatment or spontaneously even before introducing chemotherapy. Usually it is observed in patients with hematologic malignancies or solid tumors with high proliferative index. Since ATLS might be life-threatening, it is necessary to identify risk factors of this complication and to introduce prompt prophylactic treatment. Previously, it consisted of hydration, allopurinol administration and urine alcalinization. At present the new possibility of intervention gives us rasburicase - a recombinant urate oxidase, which directly decreases uric acid level catalyzing its conversion to a soluble, easily excreteable metabolite allantoin. High costs of rasburicase treatment at doses recommended by the manufacturer (0.2 mg/kg for 5 days), may discourage from its everyday usage. Here we present the effective administration of lower doses of rasburicase in combination with allopurinol to prevent development of clinical tumor lysis syndrome (CTLS) in a patient with diffuse large B-cell lymphoma. Administration of a single dose of rasburicase (4.5 mg) reduced plasma uric acid level from 14.3 to 0.4 mg/dl which continued to be low during subsequent CHOP chemotherapy. Such a management allowed us to achieve anticipated clinical effect with costs reduction of 96%.Zespół ostrego rozpadu guza to zmiany metaboliczne, do których dochodzi wskutek nagłego rozpadu komórek nowotworowych na początku leczenia cytostatycznego lub jeszcze przed jego wdrożeniem. Zazwyczaj dotyczy chorych z rozrostami hematologicznymi, a także guzami litymi o dużym indeksie proliferacyjnym. Występowanie zespołu ostrego rozpadu guza może wiązać się z zagrożeniem życia pacjenta, dlatego niezbędna jest identyfikacja czynników ryzyka rozwoju tego powikłania oraz wczesne wdrożenie profilaktyki. Dotychczas w ramach profilaktyki stosowano odpowiednie nawodnienie, allopurinol oraz alkalizację moczu. Obecnie istnieje nowa możliwość - zastosowanie rasburykazy, rekombinowanej oksydazy moczanowej, katalizującej rozkład kwasu moczowego do rozpuszczalnego w wodzie metabolitu alantoiny, łatwo wydzielanej przez nerki. Dawki leku zalecane przez producenta (0,2 mg/kg mc. przez 5 dni) i wynikające z tego koszty leczenia mogą zniechęcać do powszechniejszego zastosowania rasburykazy. W niniejszej pracy przedstawiono skuteczność niskich dawek (4,5 mg) rasburykazy w połączeniu z allopurinolem w profilaktyce rozwoju klinicznego zespołu lizy guza u chorej z chłoniakiem z dużych komórek B, u której już po jednorazowym podaniu rasburykazy uzyskano zmniejszenie stężenia kwasu moczowego w surowicy krwi z 14,3 do 0,4 mg/dl. Wartość tę utrzymano w trakcie następowo podanej chemioterapii CHOP. Dzięki takiemu postępowaniu uzyskano pożądany efekt kliniczny z jednoczesnym obniżeniem kosztów leczenia o 96%

Effectiveness of minimal dose of lenalidomide in the treatment of relapsed plasma cell myeloma

W pracy przedstawiono przypadek 63-letniej chorej z drugim nawrotem szpiczaka plazmocytowego po wcześniejszym leczeniu cyklofosfamidem, talidomidem i deksametazonem w połączeniu z wysokodawkowaną chemioterapią wspomaganą przeszczepieniem krwiotwórczych komórek macierzystych, a następnie po leczeniu bortezomibem z deksametazonem w okresie pierwszej wznowy choroby. W okresie drugiego nawrotu u chorej stwierdzano pancytopenię po zastosowaniu standardowych dawek lenalidomidu. Dopiero minimalna dawka lenalidomidu — 5 mg co drugi dzień, w połączeniu z deksametazonem i wspomagana czynnikami wzrostu, pozwoliła na bezpieczne kontynuowanie chemioterapii i uzyskanie całkowitej remisji, w której chora pozostaje od 9 miesięcy. Obecnie kontynuuje ona leczenie podtrzymujące lenalidomidem. Hematologia 2011; 2, 2: 204–208We present a case of 63 year-old lady in the second relapse of plasma cell myeloma, initially treated with cyclophosphamide, thalidomide, dexamethasone chemotherapy combined with high dose chemotherapy and autologous hematopoietic stem cell transplantation and bortezomib and dexamethasone in the first relapse afterwards, who developed a severe pancytopenia being on standard dose of lenalidomide, that was started in the second relapse. We were forced to minimalize the dose of lenalidomide to 5 mg every other day, administered with a standard dexamethasone dose, and supported with growth factors. Such a treatment was reasonably safe and produced complete response. The patient remains in complete remission on maintenance therapy with lenalidomide. Hematologia 2011; 2, 2: 204–20

Dwu-, trzy- i czterolekowe schematy w leczeniu pierwszoliniowym szpiczaka plazmocytowego z uwzględnieniem efektów terapii z zastosowaniem bortezomibu

The approval of bortezomib for the treatment of multiple myeloma in 2003 was a major breakthrough in the management of myeloma patients. Since then some combinations of bortezomib with other agents were proved to be active in preclinical investigations and were subsequently used in clinical trials testing new regimens. First observations with bortezomib-based combined therapies were made in patients with refractory and relapsed multiple myeloma, although there are rising data from studies with newly diagnosed myeloma patients, both elderly and autologous stem cell transplantation eligible. Commonly used combined therapies with bortezomib included regimens that combine this drug with corticosteroids, immunomodulatory drugs like thalidomide and lenalidomide, alkylating agents or anthracyclines. They were showed to be very active in producing high response rate and prolonged progression-free survival, although overall survival benefit was not demonstrated in a large proportion of studies, particularly in patients younger than 65 years and were given high-dose chemotherapy with autologous stem cell support. Moreover, multiagent combined therapies were showed to produce more adverse events and to be worse tolerated than combinations of bortezomib with only one or two drugs, which suggested a necessity for careful choosing a particular regimen to combine a good response rate and a survival benefit with a good quality of life, especially in elderly myeloma patients.The last ASH conference 2012 provided further reports confirming the efficacy of bortezomib in the treatment of newly diagnosed myeloma, both in younger patients eligible for stem cell transplantation, and elderly who are not candidates for this procedure. Moreover, a few reports suggested that neurotoxicity associated with bortezomib might be significantly reduced with subcutaneous administration

Aktualne rekomendacje dotyczące diagnostyki i leczenia potransplantacyjnych zespołów limfoproliferacyjnych

Posttransplant lymphoproliferative disorders (PTLD) are uncommon but a serious complicationafter solid organ or hematopoietic stem cell transplantation. The incidence is the highestduring the first year after transplantation and varies according to the type of transplantedorgan, type of immunosupression and status for Epstein-Barr virus (EBV) infection. Themajority of PTLD belongs to high-grade B-cell lymphomas, EBV-positive. The transformationof B lymphocytes usually by EBV infection uncontrolled by T cells is responsible for the development of PTLD. However, more EBV-negative cases have been noted recently. It isestimated that PTLD occurs after a heart transplant in 1.0–6.3% of patients (pts), lung in4.2–10% pts, heart and lungs in 2.4–5.8% pts, kidney 1–2.3% pts, liver 1–2.8% pts and asmany as in 20% in patients after small bowel transplant. Treatment of PTLD begins withreduction of immunosuppression. If no response is achieved within 2–4 weeks, pharmacologicaltreatment is necessary. Here we present and discuss a protocol of PTLD treatment recommendedby the Polish Lymphoma Research Group, consisting of a sequential administration ofrituximab in monotherapy and in combination with CHOP chemotherapy.Potransplantacyjne zespoły limfoproliferacyjne (PTLD) są rzadkie, ale stanowią groźną komplikacjępo przeszczepieniu narządów lub komórek hematopoetycznych. Zwykle rozwijają sięw pierwszym roku po transplantacji, ale częstość ich występowania różni się w zależności odrodzaju przeszczepianego organu, stosowanego leczenia immunosupresyjnego oraz statusu wirusaEpstein-Barr (EBV) u biorcy i dawcy. Większość PTLD należy do chłoniaków wywodzącychsię z komórek B, EBV-pozytywnych. Za rozwój PTLD odpowiada transformacja limfocytów B,najczęściej poprzez zakażenie EBV, łącznie z brakiem kontroli ze strony limfocytów T. Jednakobecnie notuje się coraz więcej przypadków PTLD EBV-negatywnych. Szacuje się, że częstośćwystępowania PTLD wynosi po przeszczepieniu serca 1,0–6,3%, płuc — 4,2–10%, serca i płuc— 2,4–5,8%, nerek — 1–2,3%, a wątroby — 1–2,8% i aż 20% po przeszczepieniu jelita cienkiego.Leczenie PTLD rozpoczyna się od zmniejszenia dawek leków immunosupresyjnych. W przypadkunieuzyskania odpowiedzi w ciągu 2–4 tygodni należy wdrożyć leczenie farmakologiczne.W pracy przedstawiono protokół leczenia PTLD rekomendowany przez Polską Grupę BadawcząChłoniaków, składający się z sekwencyjnego podawania rytuksymabu w monoterapii, a następnie,w przypadku braku odpowiedzi, w skojarzeniu z chemioterapią CHOP

Hodgkin's lymphoma in elderly patients

The paper presents the clinical characteristics and the treatment of the elderly patient diagnosed with Hodgkin's lymphoma (HL). Older patients (>60-year-old) account for approximately 10–20% of patients with HL. The differences in the biology of the disease and the prognosis in elderly compared to younger patients were discussed. This applies to more frequent recognition in elderly patients advanced stage of lymphoma, more frequent occurrence of mixed cellularity subtype and high prognostic indicator. Despite improved outcomes in recent decades of HL prognosis of older patients still remains serious. This results from an inferior response to therapy as well as difficulties in maintaining the proper intensity of treatment. There is no recognized recommended chemotherapy regimen for elderly patients. ABVD regimen used most often seems to be too toxic in this group of patients. The paper discussed other alternative chemotherapy regimens used in this group of patients